De wedstrijd die absoluut moest gewonnen worden moesten we op het allerlaatste moment aan Spartacus laten, 13-12. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we niet hadden gedacht dat het zo zou eindigen. Want onmiddellijk na 
het eerste fluitsignaal trekken we aanvallend alle registers open. Ruth met shot en doorloper zette de bordjes snel op 0-2, even een tegenkorf maar we gaan op ons elan verder ballen en vergroten terug de voorsprong naar 2-4 via Nick en Jenthe met ommedraai. Vanaf dit moment begint de scheids van dienst aan zijn fratsen. Keurt een doelpunt af in het verlengde van Loes en geeft stip, echter deze wordt gemist. Je vraagt je af waar dient de uniformiteit van de reglementen voor wanneer iedereen volgens zijn eigen mening leidt. Vervolgens Loes op doorloper en Ruth met shot zetten ons terug op 3-6, waarna een hopeloze scheids Spartacus door zijn toedoen hen terug in een gevleide positie brengt. Eerst keurt hij een shot van Loes af (niet verdedigd), dan laat hij alleen spel toe waaruit de 6-6 gelijk wordt aangetekend en losweg op het blok lopen brengt de op 7-7. Zo vermoordt je het hedendaagse korfbal in zijn totaliteit! Ik begin me veel vraagtekens te zetten bij zaken waarin ik steevast geloofde. Moet me eerlijk afvragen wie of wat daarvan de oorzaak is, zwak scheidscomité wat betreft de wekelijkse aanduidingen, me dunkt! Wat doe je daaraan als coach, enkel je stem verheffen waar de scheids verre van is gediend. Een strafworp wordt Ruth ontzegt, doch we slaan met verve terug met de rust in zicht. Loes met shot en Ben op korte kans brengen de hoopvolle ruststand in Rijko’s voordeel, 7-9. Indien Rijko niet die tegenslag hoefde te incasseren dan staan we nog rianter voor aan de rust en is mogelijk de wedstrijd reeds gespeeld. Na de pauze verzuimen we tal van kansen af te maken en laten we stellen dat Rijko plots niet meer aan de verwachtingen voldoet, 12 min. zonder score blijven is op dit niveau dodelijk. Spartacus ruikt zijn prooi en mede door een bisnummertje van de fluitenier, stip op een loopfout wordt het 9-9. Loes 2x brengt Rijko nogmaals aan de leiding, doch we werken ons weerom in nesten tijdens de slotfase. Spartacus scoort snel de aansluiting maar een puik afwerkende Loes brengt ons met strafworp voor 11-12. Ik zie coach op een tweetal minuten van het einde glunderen, doch terug zeer verdrietig ineenkrimpen wanneer de thuisploeg de aansluiting maakt op vrijworp en ons nog de das omdoet met het eindsignaal in zicht. Doeme en nog veel meer scheldwoorden werden geuit, traantjes vloeiden, maar het eindresultaat was een voldongen feit. Slechts 3x scoren door dezelfde dame in de 2de helft is te weinig op gebied van afwerking. Er zijn zo van die wedstrijden dat je met een redelijk goed gevoel verliest. Graag verliezen dat zal ik wel nooit leren, maar na de wedstrijd had ik geen probleem om te zeggen dat de normaal verdiende winnaar Rijko moest wezen, want we waren stukken beter dan dit Spartacus, voornamelijk in de 1ste helft, helaas is het lot ons niet gunstig gezind. We moeten nu zo snel mogelijk een uitweg zoeken uit het steegje waar we zijn in belandt, zoniet wordt het een doodlopende straat!! Mijn hart klopt nog steeds op het juiste niveau, maar mijn verstand begint te twijfelen hoe Rijko meermaals de pineut is van beslissingen die niet meer door de beugel kunnen.
Eugeen
